سیستم سری-موازی سیستمی است که شامل چند زیرسیستم بوده که به صورت سری به هم وصل شده اند و در هر زیرسیستم، مؤلفه ها به صورت موازی به هم متصل هستند. مسئله تخصیص افزونگی شامل انتخاب بهینه تعداد افزونگی برای تخصیص دادن در هر زیر سیستم می باشد به طوری که قابلیت اعتماد سیستم سری-موازی بیشینه و هزینه کل آن کمینه گردد. در این تحقیق روش های مختلفی از جمله روش تابع ضرر، روش مجموع وزن دار و روش برنامه ریزی آرمانی برای حل مسئله تخصیص افزونگی مورد استفاده قرار می گیرد و در نهایت این روش ها مقایسه شدند. در بین روش های ارائه شده، روش برنامه ریزی آرمانی از روش مجموع وزن دار مناسب تر و بهتر است زیرا هم زمان کمتری برای محاسبات به خود اختصاص می­دهد و هم مقدار قابلیت اعتماد سیستم بالاتری را نشان می دهد. همچنین جواب های بهینه به دست آمده با توجه به نوع انتخاب پارامترها متفاوت بوده که در روش برنامه­ریزی آرمانی، با انتخاب هر پارامتری به دلخواه، زمان محاسبه صفر (با دقت 000001/0) ثانیه بوده است در صورتی که در روش مجموع وزن دار هرچه پارامترها را تغییر می دهیم، زمان محاسبه تغییر پیدا می کند. یکی از مزیت های روش برنامه ریزی آرمانی نسبت به روش تابع زیان و روش مجموع وزن دار این است که در روش برنامه ریزی آرمانی با انتخاب آرمان ها برای توابع هدف کاری می کنیم که اگر مسئله به آرمان نرسد، جوابی نزدیک به آرمان را ارائه دهد.

در این مقاله، سیستم های سری و موازی متشکل از مولفه های مستقل و غیر هم توزیع که از مدل مقیاس پیروی می کنند، مورد مطالعه قرار گرفته و ترتیب های تصادفی متفاوتی میان آنها بررسی گردیده است. همچنین، نتایج به دست آمده در مورد سیستم های سری و موازی متشکل از مولفه هایی که از توزیع وایبول نمایی شده یا گامای تعمیم یافته پیروی می کنند، استفاده شده است. نتایج ارائه شده در این مقاله، تعمیم دهنده و کامل کننده نتایج موجود در مقالات مرتبط در این زمینه هستند.

در این مقاله تأثیر مدار رتور بر روی مشخصه های ماشین القایی دو سو-تغذیه بدون جاروبک (BDFIM) بررسی شده است. به این منظور یک مدل دینامیکی برای BDFIM با رتور حلقه-آشیانه ای (nested-loop) تهیه شده است. مدل مذکور بر پایه مدارهای تزویج شده سیم پیچی های استاتور و حلقه های رتور می باشد. با استفاده از روش تابع سیم پیچ، اندوکتانس های خودی و متقابل مدارهای تزویج شده به صورت توابعی از موقعیت رتور و پارامترهای ماشین به دست آمده اند. از این مدل به عنوان یک ابزار سریع جهت پیش-بینی عملکرد دینامیکی ماشین BDFIM استفاده شده است. تائید مدل به وسیله تحلیل جزای محدود ( FEA2) انجام شده است. با استفاده از مدل دینامیکی تهیه شده، برخی مشخصه های ماشین BDFIM مانند تلفات اهمی در شرایط بی باری و بارداری و تزویج مغناطیسی بین سیم پیچی های قدرت و کنترل برای دو ساختار مختلف رتور این ماشین (آشیانه با حلقه های سری و موازی) مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین با استفاده از مدل به دست آمده تأثیر تعداد و دهانه حلقه های رتور بر روی مشخصه های BDFIM مطالعه شده است.

زمان بندی پروژه با منابع محدود یک مساله NP است. یکی از رویکردهای ابتکاری حل این مساله استفاده از قواعد اولویت بندی در برنامه ریزی فعالیت هاست. در این مقاله یازده قاعده اولویت بندی را به دو شیوه سری و موازی به صورت ایستا پیاده سازی کرده و این شیوه را با معیار تکمیل پروژه در زمان کوتاه تر، با یکصد و بیست مساله آزمون استاندارد حاوی 30 تا 120 فعالیت، با یکدیگر مقایسه کرده ایم. نتایج به دست آمده نشان می دهد: اولا رویکرد موازی در به کارگیری قواعد اولویت بندی از رویکرد سری کارآمدتر است؛ ثانیا برای بهره جستن از کارایی بیشتر رویکرد موازی، تنها کافیست حداکثر سه قاعده اولویت بندی دلخواه به صورت موازی به کار گرفته شود.

ربات های موازی- کابلی دارای مزایای زیادی هستند؛ اما مشکلاتی نظیر برخورد کابل ها با یکدیگر و محیط، عدم استفاده از ساختار مناسب و نیاز به تحت کشش بودن کابل ها از گسترش آن ها جلوگیری می کند. لذا اتصال یک بازوی رباتیک سری به سکوی متحرک آن ها، موجب هم افزایی در قابلیت جابه جایی اجسام می گردد. این مقاله به طراحی بهینه چندهدفه، و بررسی مقایسه ای دو ساختار مقید و معلق از ربات موازی-کابلی سه بعدی می پردازد تا با نصب یک بازوی سری قابلیت های کاری یک ربات هیبرید کامل را دارا باشد. جهت بهینه سازی از سه دسته معیار فضای کاری، سختی سینماتیکی و حساسیت استفاده می شود. فضای کاری از روش نوینی محاسبه می گردد که حاصل ترکیب قیدهای جلوگیری از برخورد کابل ها با یکدیگر، برخورد کابل ها با سکوی متحرک، کنترل ناپذیری و تکین بودن ربات است. ابتدا به بررسی تقریبی نیرو و گشتاور عکس العمل بازوی رباتیک سری به سکوی متحرک پرداخته می شود. سپس به بهینه سازی چندهدفه با استفاده از الگوریتم بهینه سازی تکاملی ژنتیک جهت دستیابی به جبهه پرتو مناسب پرداخته می شود. جبهه پرتو با تقابل و مصالحه سه دسته معیار اصلی به دست می آید. دو ساختار مقید و معلق در شرایط کاملا یکسان و با یک هدف واحد بهینه سازی و مقایسه می شوند. نتایج حاصل از این بهینه سازی نشان می دهد در ساختار معلق، انرژی مصرفی جهت حمل مجموعه به طور قابل توجهی نسبت به ساختار مقید کاهش یافته است. همچنین طبق نتایج شبیه سازی ساختار مقید، فضای کاری و مهارت بیشتری در مقایسه با ساختار معلق دارد. از این نتایج در ساخت و توسعه یک نمونه آزمایشگاهی ربات موازی-کابلی سه بعدی استفاده شده است.

قابلیت اطمینان یکی از مباحث مهم در فرایند طراحی مهندسی است. وقتی سیستمی را مورد استفاده قرار می دهیم اغلب مایل به تعیین قابلیت اطمینان آن هستیم. واضح است که سیستم های با قابلیت اطمینان بالاتر از ارزش بیشتری برخوردار هستند. همچنین قابلیت اطمینان هر سیستم به ساختار و قابلیت اطمینان اجزای آن بستگی دارد. بنا بر این برای افزایش قابلیت اطمینان سیستم می توان قابلیت اطمینان اجزای آن را بهبود بخشید. علاوه بر این، برای افزایش قابلیت اطمینان اجزای یک سیستم لازم است تا هزینه های آن نیز در نظر گرفته شود. این پژوهش با در نظر گرفتن یک سیستم سری-موازی به تعیین میزان افزایش مورد نیاز برای قابلیت اطمینان اجزای سیستم می پردازد به گونه ای که قابلیت اطمینان سیستم حد اکثر شود و هزینه حاصل از این افزایش از مقدار از پیش تعیین شده ای بیشتر نشود. یک مثال عددی برای بررسی نتایج ارائه شده است. در انتها جمع بندی از نتایج بیان شده است.